" MOURIÑA"
Ola! Chámome Mouriña e son a mascota de Raquel e a súa familia.
Este inverno foi bastante raro para min, porque, de súpeto, un pequeno "boneco parlante" estaba na casa connosco, e iso non o podía comprender.
Era anano e astuto, pero sobre todo moi vacilón, porque cando acercábame a el, votábame un cheirume moi oloroso a cebola, sempre me quedaba con ese cheirume a cebola, non o soporto! E aún por riba Raquel defendíao a el, cando acercábame a o bicho ese sempre Raquel botábame da cociña para que non lle fixera nada, cando íase a durmir pechaba a porta do seu dormitorio para que eu non o collera, e non me gusta nada porque antes de que chegara o aparvado ese eu sempre durmía con Raquel, menos cando lle facía as miñas necesidades na alfombra, que hai mandábame a durmir na cociña.Ainda boto de menos estar con Raquel coma estaba antes, a única mellora e que agora cando Raquel esta na súa escola, xa non me aburro tanto porque concéntrome ao cen por cen en coller ao boneco de Raquel, e divertido aunque moi cansino porque teño que andar buscándoo e planeando a súa captura e... pois esas cousas dánme moita lacazán. Levo varios meses observando ao boneco e eu vexo que... ten poderes! Nadie na casa deuse de conta, alomellor Raquel, pero os demais estou segura de que non. O boneco anda por hai alterando o traballo dos meus donos e non me parece correcto, por exemplo: ao meu señor botoulle sal de mais na sopa que le había preparado ao resto da familia, e o pobre señor tivo que cambiar toda a comida que tiña en mente para comer... alomellor fíxoo por Raquel, que en certas ocasiones decateime de que non lle gustan as lentellas que lle fai o seu pai asique nesa ocasión creo que lle fixo ben a Raquel, logo está o do biberón do meu dono máis pequeno da casa, Lois, que cando o meu señor tíñalle listo o seu biberón e o bicho ese lle quitou a mitade do seu biberón! Non podía creer o que os meus ollos estaban vendo! Nese momento pensei que debía actuar, ser valente e axudar aos meus amos contra a loita dese boneco parlante, entón intentei coller a ese boneco para destrozalo, pero tropeceime e caín... Deume moita pena porque casi o había conseguido... estaba tan cerca... tan cerca... que púseme coma unha furia... aunque polo momento, levo moitos día sen ver a ese boneco parlante, non sei, alomellor se marchó para a súa casa, alomellor desapareceu para sempre, ou alomellor o único que quere é volver a facerme a xogarreta outra vez... pero que se ande con ollo que eu tamén teño un plan para el...
" CARLOS"
Ola, chámome Carlos e son o estudante dun colexio que non sei como se chama, solo sei que van moitos dos meus amigos, e algúns que outros enemigos....
Na clase diviértome moito, porque sempre estou molestando a Raquel, unha compañeira miña que veu de Francia e que e unha aparvada. Esa nena e moi moi tonta, porque sempre doulle patadas baixo a mesa e a belisco e... nunca di nada! E incrible! non sei se pode ser que non lle doa... ou que déalle medo que logo lle pegue no recreo...( que xa o fago, os meus amigos e eu sempre lle pegamos e molestamos no recreo) pero e algo que amin nunca pareceume moi normal. O que si que me sorprendeu foi un día, coma calquera outro que tiña pensado facer o que lle facía sempre, pero cando ía a empezar.... Ai! Só de pensalo vólveme a doer... Raquel tiña un boneco horroroso, que o trouxo ese día e o puxo debaixo da mesa para que me beliscara el a min, Non o podo creer! Como se atreve? Que se pensa, que eu non sei defenderme de un boneco mais pequeno ca miña man? Pois iso foi xusto o que pasó, porque andaba beliscándome e mordéndome, pero eu si que pensaba decírselo a a miña mestra, e foi o que fixen, pero non me creía! en certo punto e normal que non me creera, pero... non estaba mentindo! pero o peor, e que cando eu xa me había despistado de todos pensamentos hacia o boneco, volvín a concentrarme en Raquel, e volvín a darlle patadas debaixo da mesa coma se non houbera pasado nada, ata que... sen darme conta... estaba totalmente pegado a mesa! Tiña as mans pegadas a mesa, e a mestra chamoume torpe diante de toda a miña clase, Raquel, obviamente, estábase rindo con toda a clase de min! non podía creer o que os meus ollos estaban vendo, era algo que eu nunca na miña vida pensei que me fora a pasar, estaba totalmente avergoñado, pero isto non vai a quedar así..... Eu sei perfectamente que foi Raquel e o seu boneco parlante.
" ANA"
Ola, chámome Ana e son a mellor amiga de Raquel. Vamos la mesma clase. Desde a última excursión que fixemos as Fragas do Eume, véxoa moi cambiada. Aún por riba, Carlos, o noso compañeiro de clase, sempre lle está molestando; ese neno é un creído, non ten dereito a molestala desa maneira.
Raquel, polo contrario, está moi cambiada, antes era unha nena que quedábase polas tardes na casa e non saía a xogar ao patio, pero agora polas tardes está no patio xogando e amin paréceme xenial que vaia ao patio a xogar.
Despois desta gran temporada de risas e amizade, Raquel está outra vez triste! e o que máis me molesta e que non quere dicirme porque esta así.... Eu quero que volva a ser a nena de fai uns días...
" LOIS"
Ola! Chámome Lois e son o irmán pequeno de Raquel. Eu non vou ao colexio, asique mestres ela está no colexio xogando, eu quédome na casa con mamá, papá e Mouriña.
O outro día encontreime a un boneco no salón, e o curioso e que Mouriña andaba detrás de el.... A ver, polo momento eu tolo non estou, e se perfectamente o que vexo, pero paréceme incrible que un boneco corra pola casa, Mouriña vaia ao carón del e nadie na casa dese conta do que pasa...
Raquel e moi boa comigo, e eu quéroa moitísimo, pero estes días anda moi rara, antes, non baixaba a rúa a xogar cos demais amigos, e xa non está tanto en casa coma estaba antes, e eu creo que ela sabe o do boneco, porque na casa antes de que peche a porta do seu dormitorio, vin a o seu boneco camiñando pola habitación, pero alomellor ela non se deu conta diso....
O fin de semana fúmonos as Fragas do Eume toda a familia, e todos pasámolos xenial, había un montón de árbores, de cores, bolboretas,herba... Era todo preciosísimo. Mentres eu xogaba na herba, Raquel pediulle a mamá que se podía ir ao outro lado para mirar unha cousa, mamá deixouna pero díxolle que tivera moito coidado co lago, porque podíase caer. Cando volveu, estaba un pouco triste, miraba oito para o lugar ao que se había ido fai un momento. Espero que dentro de pouco vólvase a poñer ben....
"PAI"
Ola! Chámome Pedro, e son o pai de Raquel e Lois. Pola crise, eu non teño un bo traballo, pero iso non significa que non traballe: Fago a comida, as tarefas da casa e coido a Lois. Eu considero que fago bastante traballo aunque as veces saíame mal... O leite de Lois. Unha vez, desaparecera a mitade do leite do biberón! E outro día a sopa tiña moitísima sal cando eu estaba totalmente segura de que botei a cantidade necesaria... Teño que estar máis atento, así non volverei a ter fallos coma estes. A miña filla Raquel e moi tranquila, non soe baixar moito a rúa a xogar e e responsable cas súas tarefas, cando volveu dunha excursión co colexio as Fragas do Eume, estaba moito máis cambiada: seguía facendo as súas tarefas pero agora quería baixar a xogar cos seus amigos, e a min obviamente parecíame xenial, porque creo que e bo que os nenos xoguen a esta idade. Despois dun tempo, Raquel pediume volver a ir as Fragas do Eume, e como o resto da familia quería tamén ir, eu non me neguei, ademais, apetecíame moito ir as Fragas do Eume. Raquel foise ao lonxe, pero con permiso da súa nai, e cando volveu, parecía moi triste, aunque en determinados momentos estivera contenta pola excursión, logo non me gustaba moito como estaba....
pensándoo ben, voulle preguntar que lle pasaba, ela sabe ben que pode confiar en min para os problemas que tiña....
"DENDRÍN"
Ola a todos/as! Chámome Dendrín e son un trasno. Vivo nas Fragas do Eume eu só, pois xa non queda familia da miña especie....
Un día, iva paseando pola herba coma facía todas as mañás e, de pronto, atopeime con algo sorprendente: Unha caixa con rodas acercábase cada vez máis ao aparcamento que había na fraga. Da caixa saíron un montón de nenos e nenas con mochilas, unha das nenas, deixou a mochila moi preto de min. Sen pensalo dúas veces, metinme dentro da mochila da nena e esperei a que a collera para irme con ela, porque eu non estaba disposto a pasar outro inverno só naquela fraga tan inmensa... Cando non se movía a mochila, saín da mochila e atopeime ca nena. Eu esperaba a súa reacción.... non e moi habitual que un trasno apareza no teu dormitorio non? Expliqueille o que pasaba e os motivos polos que me había metido na súa mochila, e que no podía dicirllo a nadie, e ela entendeuno a perfección e non dixo ni mu a ninguén. Cando empezamos a coller confianza, todo era máis divertido! Eu contáballe cousas da fraga e ela contábame cousas de como era o mundo na cidade.
Despois de moitos días, ela contoume un problema que tiña na escola: un compañeiro chamado Carlos pegáballe e molestábaa continuamente nas clases, e chegaba a casa cas pernas cheas de feridas e moretóns... Eu non podía permitir tal inxustiza, asique decidinme a ir a escola de Raquel e poñer a ese aparvado no seu lugar.
Cando cheguei a escola de Raquel ela deixoume na mochila, por que se me poñía na mesa, alguén podería collerme ou Carlos poderíame facer algo, asique agardei ata o momento adecuado e.... Zasca! fun ata debaixo da mesa e trinquei a Carlos. Logo, el deuse conta de que fun eu, asique a mestra púxome enriba do seu pupitre para que non molestara a Carlos e a ninguén mais. O que eles non sabían era que eu tiña poderes máxicos, asique collín o pegamento e pegueille as mans a mesa!! Foi algo incrible, logo marchamos a casa e despois de marchar a casa todo comezou a ser coma vida normal que levábamos nos.
Raquel íbase a escola e eu quedábame na casa. O gato de ela, Mouriña, tiña unha obsesión con migo que era moi pesada, sempre intentábame comer e eu xa estaba canso de andar correndo para que ela non me facera nada malo.... e o irmán pequeno de Raquel, Lois, tamén descubriume, pero como non tivo ocasión de collerme.... todo rematado!
Cando Raquel levoume de volta a Fraga, sentinme contento porque iva volver a ver a miña amiga, pero sentíame mal por a ver deixado sola a aquela neniña que tan ben me fixo. Estou desexando volver a vela, estea onde estea, Grazas por todo Raquel.
"RAQUEL"
Ola, chámome Raquel e son a filla de Pedro. Este inverno foi o mellor da miña vida: Dendrín, Xavier, Ana, Carlos... todo foi marabilloso!
Desde a excursión as Fragas do Eume, volvina casa cun trasno chamado Dendrín, ese pequeno trasno había vivido só nas Fragas do Eume durante moito tempo. El só quería vir a pasar un inverno na cidade para poder estar con alguén, e por sorte, tocoume a min.
Ao principio estaba un pouco bastante asustada, pero despois todo parecíame todo xenial. Dendrín axudoume a que Carlos dei¡xara de facerme moretóns nas pernas e que deixarame de beliscar.
Tamén empecei a xogar máis grazas a el, que conseguiu que eu fora máis social ca xente. Tamén el pasou un pouco de riscos na miña casa: Tiña que ter moitísimo coidado con Mouriña porque queríao comer enteiro, logo cos meus pais, por se o vían, e con Lois. O problema dos meus pais non era tan grande porque se quedábase totalmente queto, parecía un boneco. E así, conseguimos pasar a mellor inverno das nosas vidas.