ANA CARAMÉS RODRÍGUEZ
CARLOS
Eu son o mellor da clase. Os meus amigos din que son o mais forte.
Na miña clase hai unha nena chamada Raquel. A min me cae moi mal. Me cae mal por que é unha presumida que se cre moi lista por ser unha francesiña e ter como amiga a Ana.
Un día Raquel trouxo a clase un boneco que aparte de ser feo tamén era malo. Ese boneco atacoume e tamén pegoume a man a mesa sen motivo. A mestra mestra pensou que mo había inventado e que fun eu, que me peguei a man a mesa para fastidiar a Raquel. A verdade, eu xa non me atrevo a achegarme a Raquel, ao mellor volve a traer ese boneco tan perverso e me volve a facer algo.
DERDRÍN
Eu vivía feliz na miña Fraga do Eume ata que os trasnos comezaron a desaparecer.
Un día vin un autobús escolar no que viñan mitos nenos, e eu aproveitei e metinme na mochila dunha nena. Logo de que a nena atopoume na súa mochila decidiu axudarme e deixarme quedar no seu fogar. Como
agradecemento, aproveitei que esa nena tiña problemas cun neno chamado Carlos que metíase con ela para axudarla a resolvelo e así quedar en paz con ela, pero pronto dinme conta de que iso de "quedar en paz con ela" era algo imposible, posto que os amigos nunca poden deixar de facerse favores uns a outros.
Logo, co paso dos días, fun a un centro comecial con Raquel e a súa nai. Estábao pasando moi ben vendo como Raquel se probaba case toda a roupa dos comerzos cando, desúpeto , a vin. Vin a Gwinlai no bolso vermello dunha rapaza. Eu, nervioso, berreille con todas as miñas forza dicíndolle que esta primaveira a veria na fraga o prime rdomigo da primaveira. Cunha gran tristeza decidín deixar a casa de Raquel, pero non sen antes dicirlle que nunca a olvidaria e que sempre estaría agradecido por todo o que fixo por min.
Cando chegamos a fraga, despedinme dandolle un abrazo e unha fermosa flor que transformei en anel como agasallo. Eu nunca a olvidarei e sei que ela nunca me olvidrá pero esa non é a miña intención, a miña intención é recordar sempre con alegria todos os momentos felices que vivimos xuntos.
ANA
Un día, no meu novo colexio, conocí a Raquel. Co tempo ela e eu fixémonos as mellores amigas.
Raquel é moi boa pero ten un problema. Na clase hai un neno chamado Carlos que lle insulta, búrlase dela, pégalle beliscos e patadas. Cando Raquel xa case estaba acostumada a evitar a Carlos e disimular fronte a todos un día, levou un boneco a clase. Ese mesmo día comezaron a ocorrer cousas extrañas pero o importante e que a partir daquela mañá Carlos non volveuse a achegar a Raquel nin para preguntarlle a hora.
Mais tarde Raquel coñeceu un neno chamado Xavier do que se namorou e fixéronse moi bos mozos.
O mais extraño foi a temporada na que Raquel estubo tan triste, o bo é que esa temporada non durou moito e pronto volveu a ser a mesma nena alegre que sempre alegráballe a todos a mañá coa súa fermoso sorriso.
PAI
Eu,son un home traballador. Estou en paro, pero aun así ninguén pode dicir que non traballo. A miña casa e a miña familia sempre están en orde.
Gústame moito traballar na miña casa, ainda que voto de menos traballar no cine.
Un día, na casa, as cousas comezaron a desaparecer. As galletas e a leite non aparececian por ningures. Eu sospeito da miña muller, pero teño medo de dicirlle algo por si se enoxa comigo. Tamén Mouriña, a gata, comezou a comportarse raro: metiase no cuarto de Raquel e rompia os seus bonecos, destrozaba os sofás da casa...Incluso a casa estaba rara, de súpeto, sen venir ao conto ulíase un forte cheirume a cebola. Pero un día, despois desa excursión que fixemos toda a familia a Fraga do Eume, todo volveu a ser como antes, excepto unha cousa, Raquel. Raquel puxose varias semás moi triste, chorando sen parar a todo momento, ela non queria dicirnos que lle pasaba , pero eu, como un bo pai que son, vou descubrir que lle pasa a miña filla.
LOIS
A min gústame moito xogar con Mouriña, a miña gatiña, e tamen gustariame moito poder xogar coa miña irmá Raquel, pero sinto que ela non me fai moito caso. Raquel ten un boneco que anda e come moito. Ese boneco é moi bo, pero ao parecer a Mouriña no lle cae moi ben. Raquel puxeso moi triste cando o boneco se tivo que ir, o bo e que dende aquel día que fumos a Fraga do Eume para levar ao boneco Raquel comezou a achegarse a mi, e agora, sinto que estamos mais unidos ca nunca.
RAQUEL
Un día, fun de excursión a Fraga do Eume, un lugar precioso no que o pasei moi ben. Pola noite, mentres durmia, oín un sonidos extranos na miña bolsa da escola. Era un trasno!
