Chámome Mouriña, e vivo en Galicia cos meus donos: Raquel, o seu irmán Lois e mais os seus pais. Todas as mañás, Raquel vai a escola mentres eu durmo. Cando chega, xogo con ela.
A historia que os voy contar é difícil de creer, sobretodo pola razón de que son unha gata, e claro está,os gatos non falan. É mais, ningún animal pode falar. Pero o que pasa e que eu son algo especial...
Onte, vin un dos bonecos de Raquel correndo dun lado a outro. Eu quería cazalo para que así Raquel pensase que era o seu super-heroe. Pero chegou un momento que xa o perdín de vista, asi que dinme porvencido. Retirei as miñas armas, e cun dor de fracaso, volvín a miña cama a durmir.
Ao despertarme, mirei o reloxo e vin marcado as 22:15. Supuse que xa estarían cenando asi que quixe ir a aventura, e haber si conseguia coller algunhas das sobras da cea da familia. De repente, subido a un estante, volvín a ver a ese demo de boneco. O que pasa e que esta vez estaba quieto. Por un momento cheguei a pensar que era un supervillano co obxetivo de destruir por completo as familias que lle asignaba o seu xefe, aun mais malígno que el. O meu deber como gata, é o contrario do que fai ese boneco. Eu teño que protexer a miña familia, aunque sexa o último que faga. Pero, cando me acerquei a collelo, soltou unha das súas armas secretas; un cheiro terrible a cebola. Pensei que era o meu fin, o fin desta familia. Collín por segunda vez as miñas armas, e volvín retirarme cun dor de fracaso.
CARLOS
Son Carlos, o máis tenebroso da clase. Tamén son o máis listo, e claro está, o máis guapo. Todos os nenos me teñen medo. Se se meten conmigo, xa saben cales son as consecuencias,