No corazon do bosque. DESIRÉE

o
 
NO CORAZON DO BOSQUE

Raquel levoume con ela ao colexio, metido na súa mochila. Era unha mañá fría pero non chovía, e podía ir vendo a paisaxe. Cando cheguei a unha praza, Raquel volveuse a explicarme que no resto do traxecto, tería que agocharme dentro da mochila. Non podería sacar mais a cabeza polo peto ou Ana descubriríame. Esta parte non me gustou nin un chisco, porque o estoxo non paraba de moverse e golpearme, mesmo os aneis dos cadernos me tentaban atrapar e devorarme entre os seus aros. Estaba todo escuro, era algo deprimente xa que apenas entraba a luz e aquelo parecia un zulo.

Cando por fin cheguei á escola quedei abraiado, aquilo era un mar de rapaces e rapazas. Cal sería o famoso Carlos? Non tardei moito en decatarme. Ao chegar a clase a mestra Rosa asignou tarefas. Parecía que todos estaban sumidos niso pero un neno comezou a pegar a Raquel por debaixo da mesa dandolle nas partes máis delicadas das pernas.Ao tempo que lle golpeaba dicialle: 


-Francesiña parviña, francesiña caladiña!- que diría con iso- .
Mirei para Raquel, ela non llo contaba a Rosa. Vaia! Outra vez tócame a min poñer ese mozote no seu sitio. Saín do peto e, decidido, belisqueino. He, he!! Como xemía o raparigo. Buscaba ao culpable e estaba moi lonxe de sospeiar que era eu , o trasno máxico. 


Miréi para Raquel esperando que llo contara a Rosa. Peroo... ,unha vez máis teño que ser eu o que debía poñer reto a ese rapaz. Saín do peto e decidido belisqueino. Como xemía o raparigo! Buscaba ao culpable coa mirada pero sen saber que sería un trasno máxico.
-Carlos que pasa aquí ? -rifou a mestra- .
Carlos calou e seguiu atacando a miña amiga. Enchinme de ira, ia estoupar, comeza ba a miña defensa pero.,.. esta vez viume. Que pensaria él? -por todos os trasnos!-. A mestra levoume ata o seu escritorío e sentoume nun dicionario ven gordo. Dende alí todos me vían, pero solo por un anaco despois volveron ao traballo. Notei unha viruxe polas costas e un formigueo no nariz!! Ía esbirrar!
Que sorte tiven! Raquel decatouse das miñas intencións, e ela tamen espirrou. Notouse soamente o dela,e pediu pechar a ventá. .El calou, pero sen pasar tan sequera un anaco seguíu ao ataque . Eu ía explotar da ira. Volvín ao ataque pero desta vez víume. A mestra levoume consigo porque Carlos seguía a dicir que lle pertencía e Raquel tamén.
revisar 
Posteriormente eu xa sentado e os nenos traballando, sentín un frío nas costas, e un formigueo no nariz , síntoma de que ía botar un estornudo. Cando o fixen Raquel que xa se decatara do que ía facer, esbirrou o tempo ca min e non ubo sospeitas. E pecharon a ventá.
No recreo sentía unhá fame grandísima, e sen que Rosa se decatara roubeille un dos seus sandwiches.
Cando os nenos volvían do recreo decidín que era a hora de darlle o escarmento a ese rapaz. Estaban a facer unha atividade co pegamento e esa sería a miña arma.Ha,ha,ha. Cando Carlos intentou beliscar a Raquel douse conta que estaba pegado. A mestra enfureciuse e cambiaron a atividade, eso si cando Carlos xa estaba despegado. Por fin soou o timbre e Rosa entregoume a Raquel. Sen dubidalo aquel cativo non volveria molestar a miña amiga!