León Durán. no corazón do bosque: Mouriña, Raquel, Carlos

Mouriña: Chamome mouriña, son unha gata e creo que o meu deber e protexer a familia de calquera cousa que poida causarlles problemas.
Con Raquel ando moi preocupada ultimamnte porque recentemente trouxo  un boneco que anda e fala. Xa descubín o seu escondite: é a caravana de xoguete que ten dende hai unha chea de anos; intentarei desfacerme del. so hai un punto no que (odiosa vergoña) supérame: o olor a cebola; apostaria que e el o reasponsable; pero, non tardará moito en desaparecer, xa o creo.

Raquel: Chámome Rquel e teño nove anos. Vivía moi a gusto coa miña familia, pero, de súpeto, ocorreu un milagre na miña vida: despois dunha excursión as Fragas do Eume un trasno chamado Derdín colouse na miña mchila; logo de pasar un pouco de tempo de convivecia (os dias mais raros da miña vida) acabei vivindo con el e, agora, estoulle dando un teito onde dormir inda que, si se enetran os meus pais disto poderia suceder o peor, ou ao mellor, tal vez...
De todas formas,  collinlle cariño a este trasno,  pero espero que Mouriña non lle faga nada malo: temo pola súa vida e pola miña reputación cos meus pais; en fin, estarei atenta...

revisión urxente

Carlos: Considerome o millor da clase pero a xente di que a millor e Raquel: e para demostrar que non e verdade voulle demostrar que, inda que saque as millores notas e venga  para aqui con un boneco asasino  crendo que lle iba a ter mais respeto, esta moi equivocada: xa o verá, xa.....